در گذشته که بازاریابی به‌شکل سنتی وجود داشت، فرض بر این بود که مردم برای خریدن چیزی همۀ موارد را کاملاً تحلیل می‌کنند و بعد از در‌نظر‌گرفتن همۀ جوانب، دست به خرید می‌زنند. به همین علت، در آگهی‌های تبلیغاتی بیشتر کسب‌وکارها روی گفتن حقایق تمرکز می‌کردند؛ مثلاً اینکه عکس ریۀ فرد سیگاری و غیرسیگاری را روی پاکت‌های سیگار می‌زدند تا افراد به‌شکل منطقی تصمیم بگیرند که سیگار نکشند.

اما در اوایل دهۀ ۱۹۹۰، بعضی از محققان حوزۀ علوم عصبی و شناختی دست به پژوهش‌هایی زدند که در آن‌ها مشخص شد ۹۵% تصمیمات براساس احساسات گرفته می‌شود. این میزان از نقش احساسات در تصمیم‌گیری، به ۳ بخش فعال مغز برمی‌گشت. محققان متوجه شدند که این سه بخش از مغز با هم در ارتباط هستند، اما هرکدام عملکرد مخصوص به خود را دارند:

بخش جدید یا جلویی مغز که مسئول تصمیمات منطقی، تحلیل‌کردن و کارهای خودآگاهانه است.
بخش میانی مغز که مسئول درک و تحلیل احساسات و ارائۀ نتیجۀ این تحلیل به بخش‌های دیگر مغز است.
بخش پشتی یا قدیمی مغز که مسئول فعالیت‌های اصلی و غریزی یک فرد برای بقاست. اغلب تصمیمات ناخودآگاه و غیرارادی را مغز قدیمی می‌گیرد.

محققان بازاریابی عصبی بعد از تحلیل این سه بخش فهمیدند که وقتی یک محصول یا خدمت به‌خوبی به فروش می‌رسد که بخش پشتی مغز به آن واکنش نشان داده باشد. درواقع، تحقیقات ثابت می‌کرد که این ناخودآگاه یک فرد است که برای خرید اقدام می‌کند نه خودآگاه او!

به همین دلیل است که از همان سال‌ها، تمام برندهای مهم تمرکز خود را بر این گذاشتند که از علم بازاریابی عصبی برای کمک به تبلیغاتشان کمک بگیرند تا فروش بهتری داشته باشند. این کسب‌وکارها تمام تمرکز خود را در تبلیغاتشان روی این گذاشتند که مغز قدیمی و قسمت ناخودآگاه را تحریک کنند.